Moje -20kg

Zaczęłam się odchudzać w listopadzie lub grudniu 2012r. Nie pamiętam dokładnie.
Od tego czasu udało mi się schudnąć 21kg. Ile teraz ważę?
Przy 179cm wzrostu- ok. 57kg (obecnie, waga ciągle spada). Mało? Mało. Ale dla mnie nigdy nie będzie dobrze.

78kg:


58kg:

Na początku- dieta 1000kcal. Tylko co to za 1000kcal, jak człowiek kcal liczyć nie umie? Było więcej, tak mi się wydaje. Dodam, że wtedy ćwiczyłam tyle co nic- tj. rowerek stacjonarny ok.3razy/tydz i jadłam to co chciałam, tylko mniej. Myślałam, że schudnę dietą, bo przecież tak wygodniej. No i chudłam. Przecież waga na początku spada szybko.
Przy 65kg miałam zastój, który trwał ponad miesiąc. Zaczęłam czytać w internecie na temat diety (szybko się za to zabrałam, co?). Wtedy zupełnie zmieniłam do niej podejście. Zaczęłam ćwiczyć- od mniej-więcej początku lutego chodzę na siłownie i codziennie biegam. Do tego dochodziły jakieś mel b, 8min etc.
No i zaczęłam zwiększać kcal. Aktualnie jem 1500kcal. Miesiąc zajęło mi wytłumaczenie sobie, że nie utyję jeśli będę stopniowo dodawać kcal. Tyle samo czasu trwało ,,przeskoczenie" z 1400 na 1500 (miałam to robić co tydzień...), a i tak nie dojadam. Tak na prawdę to kcal przyswajam mniej niż na mojej nieudolnej ,,1000kcal", bo wszystko spalam na siłowni (potrafię wyćwiczyć nawet 1000kcal, więc ,,zostaje" mi 400). No i dieta jest bardzo restrykcyjna- zero chleba, słodyczy (NIC co mogłoby być słodkie chyba, że sama sobie przygotuję), ziemniaków i wielu innych określonych produktów.

Co jeszcze? Nabawiłam się zaburzeń odżywiania.
Obsesyjnie myślę o jedzeniu. Cały czas. Nie zasnę, dopóki nie ułożę menu na następny dzień. Nie zjem czegoś, czego sama sobie nie przygotowałam. Nie opuszczę treningu. Przeciążam się nimi, ale ,,coś" w mojej głowie nie pozwala mi jeść i ćwiczyć normalnie. Za punkt honoru przyjmuję wyćwiczenie 120% tego, co sobie ustaliłam. Potrafię płakać ze zmęczenia, ale nie zejdę z bieżni, nie ma opcji.
Najgorsze chwile mam za sobą, mam nadzieję. Bo nie jadłam. To znaczy jadłam, ale w połowie posiłku patrzyłam na talerz mówiąc ,,nie zjem więcej". I nie zjadałam.
NIGDY nie zawaliłam diety. Zazdrościsz? Nie ma czego :) takie zacięcie to jebane przekleństwo. To choroba. Wiem, że robię źle. Ale co z tego? Nic nie zmienię, bo się boję, że utyję. I jestem się w stanie przyznać do problemu tylko i wyłącznie przed sobą. Jeśli ktoś mi mówi ,,masz problem"- wydaje mi się to tak głupie, że aż żałosne- ja? problem? no błagam, wszystko jest w porządeczku!